در میانه ى سال‌های جنگ و در اوج بمباران هاى تهران، روزگار با بيم و ترس می‌گذرد. اما عشق و دل‌دادگی و زندگی و امید، هراس ملموس مرگ را به فراموشى مي‌سپارد؛ رفتگان در كلماتِ زندگان تكرار مي‌شوند. مرگ، سؤال مطلق است و عشق، ابهام مکرر. «بمب؛ يك عاشقانه» با کورسوی اميدبخش زندگی کار دارد نه با سیاهی مطلق مرگ.
دیدگاه های شما